ETAren parte batek 2004. urtea baino dexente lehenago erabaki zuen ahalik eta baldintza hobesasibakrenetan borroka armatua uztea. Zenbait testuinguru gertakarik eta Euskal Nazio Askapenerako Erakunde Sozialista Iraultzaileak utziko zuen zuzendaritza politiko zeregina hartzeko Ezker Abertzalean eraturiko lobby-aren presioak (Madrilen buruturiko Bateragune epaiketan agertu bezala, esklusiboki eratu zutenen kasa aritu zenak), baldintzarik gabeko eta aldebakarreko amore emate ikusgarri eta ikusigabeko batera eraman dute ETA.
Bere adierazpide publikoan, 2009tik aurrera ETAk hasiera ematen dio aldebakerreko amore emate eta armagabetze prozesu bati, zeina 2017ko apirilaren 8an amaitzen den Euskal Herria militarki okupatzen jarraitzen duten indarrei armak entregatuz. Paraleloki, aipaturiko lobbyak, lehenik BATASUNAren zuzendaritzatik eta gero SORTUrenetik, ENAMen zuzendaritza bereganatzen du, aldi berean ENAM progresiboki eta sistematikoki desmantelatuz. Hau da, ETAk uzten du Ezker Abertzalearen abangoardia gidaritza eta zeregin horretan ordezkatua izateko sorturiko lobbyak posizioak irabazten ditu Ezker Abertzalean (jada Ezker Abertzale Ofizial ere deituan) mugitzen den oro kontrolatzeraino.
Aipaturiko amore ematea eta Ezker Abertzale Ofizialaren ondoriozko estrategia aldaketa beraz, denboretan,erritmoetan,formetan eta edukietan lobby horrek zuzendu eta kudeatua, hor kokatu behar da. Hor kokatu behar da borroka armatuaren baztertzea eta armak etsaiari entregatzea; SORTUk alderdien legea onartzea; Euskal Preso Politikoen Kolektiboak «Sortu bidea» hartzeko ahalegina; alderdi horren eta zuzendaritza politikoa burutzen duen sare osoaren posizio sozialdemokrata lasai eta erreformista; euskal burgesia txikiaren frakzio batekin eta ezaugarritze españolistako beste batekin egindako aliantza soberanistak, Euskal Herria ezein testuingurutan defendatzetik at, orainaldi atsegina eta enfrentamendurik gabeko etorkizuna iragartzen diotenak; Ezker Abertzalearen eta ENAM beraren erakunde borrokalarienen desegitea; herri eta langile mugimenduko dinamika aktiboen bazterketa; parlamentu espainiar eta basko-espainolen eremuan gauzaturiko jardun sumisoa; SORTUren ildo erreformista, pazifista eta kolaborazionista onartzen ez duten sektore iraultzaileen isolatze eta zokoratzea lehenik eta demonizatze eta kriminalizatzea gero; Ezker Abertzalea izan zena hiru erakundetara murriztea (Sortu,Ernai eta LAB) zuzendaritza gorena alderdi legeztatu eta instituzional-elektoralistak atxikiz. Eta hor kokatu behar da ere egungo bere ildo politikoaren zentzugabekeria handiena: Euskal Herriaren independentzia espaniar eta frantziar legalitatearen eta Europar Batasunaren legalitatearen betetze eta sumisio osotik planteatzea.
Eta agur esan zitzaion Euskal Iraultza Sozialistari ere. Eta ez hau desiragarri eta beharrezko ez izateagatik (edo bai?) baizik eta sinpleki okupatzaile espainiar eta frantsesen legeetan jasota ez dagoelako, eta beraz horren arabera posible ez delako. Ezer ez da posible eta beraz borrokatzeko helburu, nolabait gure etsaien legeetan jasota ez baldin badago. Salbuespen bakarra independentzia da, PNVrengandik zerbaitetan desberdindu beharragatik. Era berean ordea, kontraesana agertzen da halako borroka eta enfrentamendurako euskal gizartea prestatu beharrean, baretu eta anestesiatu egiten denean, guztia era baketsuan eginen dela iragarriz, eta norbaitek gehiegi galdetzen baldin badu, ETAren armagabetzearekin bezala, nazioarteko komunitatea gu languntzera etorriko dela erantzunen zaio. Bai, Eisenhower «Europaren askatzaile eta bakegileak» 1959ko abenduaren 21ean Torrejon de Ardoz-eko base militarreko aireportuan Franco besarkatuz egin zuen bezala.
Ondorio nabarmena, lobbyak guztiogatik erabaki zuen ez duela inolako enfrentamendurik egon behar estatuekin. Argudiatzen da legez-kanporatzearekiko beldurragatik dela, baina filmearen altuera hauetan nola liteke ilegalizazioei hainbesteko izua izatea eta aldi berean Euskal Errepublika lortzeko estatu okupatzaileei (haietako bat potentzia nuklearra eta NBEen Segurtasun Batzordeko kide iraunkorra) aurre egitea?
ETA erakundearen amiltze ideologikoa Euskal Erresistentziaren abangoardia gisa bere amaierara iritsi da. Hori da Euskal Herri Langilearen etsaien garaipena. Baina ez bere abangoardia militarki garaitu dutelako. Halako garaipen edo porrotik ez zegoen planteaturik ez estatuen aldetik eta ez Euskal Erresistentziaren aldetik. Ez zegoen halako gudu-zelairik ez batzuentzat,ez besteentzat. Zapalduentzat zein zapaltzaileentzat batalla etengabea Euskal Herri Langileak gidaturiko Euskal Iraultza Sozialistaren proiektua indarrean mantentzean (edo ez mantentzearen) ebazten zen.
Beraz inoiz ez lukete Euskal Erresistentzia garaitutzat joko, hark berak bere burua hala jo ezean. Nahiz eta Erresistentziak urtean 4 ekintza soilik egiteko gaitasuna izan. Kasu horretan ere etsaiak jakingo luke ez duela irabazi, ezin duelako bere sisteman integratu kontrolatzen ez duen zerbait, bere legeetan sartzen ez den zerbait, sinpleki Erresistentziak ez dituelako lege horiek onartzen, ukatu egiten dituelako eta ez duelako etsaiaren autoritatea aitortzen. Ez luke irabaziko ez militarki, ez politikoki, ez ideologikoki. ETA bada, hamarkadetan azaldu den moduan, ez zen arazoa. Gakoa Euskal Herriak bere askapen nazional eta soziala eskuratzeko duen eskubidean zetzan. Eta hor gertatzen da orain arte ezagutu dugun Erresistentziak bere helburuei uko egin eta etsitzea. Beste gauza da, une honetatik beretik eratzen egon daitezkeen dinamika eta moldeena, eta horrela izatekotan nola osatuko liratekeen epe motz,ertain eta luzera Erresistentzia berria ezaugarritzeko.
Beraz ETAk amore ematen du, zuzendaritza politikoan ordezkatzen duen SORTUk egin bezala (eskandalugarriki egin ere, alderdien lege espainiarra onartuz). Zer gelditzen zaio EPPKri? Burkideekiko izaera solidarioa aldarrikatzea? Kolektibotasunaren baitako bere batasuna aldarrikatzea? Bere izaera politikoa aldarrikatzea? Horrela egiten badu ebidentzian utziko lituzke ETA eta SORTU. Argiki. Garratza da,baina egia. Hala, iradokitzen dute presoek independentzia klabeetan egin behar dutela ekarpena. Baina horrek ez du balio kartzelarientzat, ez bada okurrentziarekin barrez lehertzeko. Egiazki porrotaren beraien partea eskaintzera daramatzate, Beraiek ere amore eman behar dute.
Orain jakiteko gelditzen zaiguna guzti honen zergatia da, ETA borrokatzeko jaio zeneko bi helburuek lortu gabe jarraitzen baitute oraindik. Hori egia bada, eta bada, zer da gertatu dena? Amore emate eskandalugarrienetan ere agertzen ez den hainbeste sumisioren baitan daude gertatu denaren gako batzuk, nahiz eta bere azalpenak gaur balia dezakegun espazioa baino gehiago beharko lukeen.
Denboran oso atzera egin beharko genuke ETAren porrotaren genesia, hots bere amiltze ideologikoa edo helburu historikoen baztertzea, ikusteko.Argalaren erailketa osteko garaira jo beharko genuke. Hor lurperatu ziren V. batzarreko tesiak eta beraien garapen teoriko zein praktikoa. Eta Argeleko elkarrizketen garaian kokatuko ginateke.
Argeleko elkarrizketa mahaia. Bukaeraren hasiera. Euskal Herri Langileak bere helburu gorenak lortzeko behin betiko posizio abantailatsua negoziazio mahaian eskuratuko zuela pentsatzeak aurreko 20 urteetako idearioa eta Euskal Herri Langileak boterea hartzeko borrokaren kontzepzio marxista orori uko egitea suposatzen zuen. Hortarako ez bazen, zergatik eta zertarako borrokatu zen?
Gogora dezagun Argala 1978ko abenduaren 21ean erail zutela. Hor hasi zen egonkortzen Espainiar Erreforma deiturikoa, hots Monarkiaren II. Berrezarpena. Neofrankismoa. Erregimenaren Konstituzioa abenduaren 6an errefrendatu eta 29an ezarri zen indarrean. Hor hasi zen homologatzen «joven democracia europea» gisa. Hor hasi zen indartzen posizio erreformista. Burgesia-ttipiaren eragina. Filosofia interklasista,burgesa. Porrot ideologikoa.
Espainia eta Frantziaren hatzapar inperialistetatik independiente, Euskal Herriarentzat etorkizun sozialista eskuratu nahi zuen Askapen Nazional eta Sozialeko Mugimenduaren ikusmiratik borrokatzen zen,baina erdigune kapitalistako gune batean. Ez itsasoz-gaindiko lurralde kolonial batean. Ez da edozein dilema. Eta ebidente dirudi ezin zutela munstro inperialistaren erraietan Nazio Askapeneko mugimendu bat loratzea onartu, areago behargin klaseko posizioetatik, testuinguru zehatzetara egokitu eta eguneratuz, ETAren V.batzarreko planteamenduekin jarraitu nahi zelarik.
Hori bai ezin zutela onartu. Burgesiak, oligarkia finantzieroak, nazioarteko kapitalak eta inperialismoak ezin zuten Euskal Herria (borroka eredu paradigmatikoa Europan eta munduan) erraustu, bere kokagune geografikoagatik. Beste molde batzuk artikulatzeko beharra zuten Erresistentzia makurrarazi eta adibide arriskutsua hedatu ez zedin, areago arkakusotxo bat izanagatik eta ez nazioarteko aitaponterik eta ez erretaguardiarik ez izan arren, berarekin bukatzeko modurik ez zegoenean. Eta ongi konbinaturiko hatzaparkada desberdinak aurrera eramatea erabaki zuten. «Terrorismoaren aurkako nazioarteko kolaborazioa».ZEN plana.Gerra zikina. GAL. BVE. Torturak. Estradizioak. Deportazioak. Esterminio gartzelak. errepresioa. Komunikabideen itxiera. Infiltrazioak. Intoxikazio informatiboa. Barra librea.
Intentsitate baxuko gerra bat inplementatu zuten nolabait jadanik Gerra Hotza baino dexente lehenagotik, II. Mundu Gerra betetik, yankee eta bestelakoekin kolaboratzen (sionistekin barne) beteranoa zen PNVren, burgesia zipaioaren, ezinordainduzko eta ezinbesteko laguntzarekin.
Eta Euskal Herriko Erresistentzia osoaren eta batez ere bere parte penintsularraren borroka heroikoa aurka izan arren, nahiz eta nahi izan ez, Espainiar Erreforma gure herriaren hegoaldean ere finkatu zen azkenik. Hainbat arrazoirengatik. Lehenik eta behin aipatu berri dugun eta «guda kontraintsurgente» gisa izendatzen den intentsitate baxuko gerraren ondorioz Erresistentziak jasan behar izan dituen eraso guztien emaitza. Bestetik estatuek Euskal Herriaren aurka buruturiko asimilazio setatsua. Baita estatu okupatzaileenekiko konparatuz urria den populazioan borrokak berak eragiten duen desgastea. Eta ez dira gutxiestekoak frantses demokrazia jakobinoak eta espainiar monarkia parlamentarioak «basque-française» edo «vasco-español» gisako bizitza mozorrotu, dulzifikatu eta liserigarri bihurtzeko baliabideak ere.
Beste arrazoi bat burgesia basko-españolaren jarrera da. Hau erabakigarria izan da. Espainiar sistemak zatitu eta bereizten du Hego Euskal Herria (PNVko burgesia baskoaren onespenarekin) ekialdeko herrialdeen (Araba,Bizkaia eta Gipuzkoa) eta Nafarroa Garaia artean. «Pernada eskubidea» ematen dio PNVri Baskongadetako baserrian. Eta honek Euskal Herrian eta Euskal Herriarentzako erabakigarri diren auzi guztietan espainiar botereekin adosturiko politka, biei interesatzen zitzaiena eta interesatzen zaiena, aplikatu du: Euskal Nazioarekiko espainiar hegemonia bermatzea, euskal ehun ekonomikoak etorkizuneko independentzia ez ahalbidetzea ziurtatzea, Espainiaren amaraun politiko-administratibo eta kulturala sostengatzea, azken agintea Espainian duen burgesia baskoaren ordena segurtatzea, ideologikoki Erresistentzia infiltratzea, batik bat honek klase jarrera tinko bat har ez zezan. Eta gainera PNVk euskal herritarrengatik eta «Euskadi»gatik borrokatuko balu bezala egin ere.
Hala da. Eta 80. hamarkadaren bukaerara eta sakabanaketa politikaren hastapenetara goaz (EHtik espainiar estatuko beste espetxe batzuetara buruturiko lekualdaketek esperotako emaitzik ez eman ondoren). Politika zital eta hiltzaile horren aholkulariak izan ziren besteak beste PNVkoak. Hau, portzierto, aldikako rifi-rafe mediatikoetatik landa mahaigainera ateratzea inori interesatzen ez zaion auzia. Eta horiek izan dira, aholkulari kontraintsurgente izateaz gain exekutore ere izanez, ETAren eta orohar Erresistentziaren aurka eraso dutenak.
Luze joko luke emandako urratsak aztertzeak,baina esan dezakegu PNV lehenik ETAren sorrera eragozten ahalegindu zela. Gero ignoratzen saiatu zen. Beste erremediorik izan ez zuenean «euskal izate eta sentimendua» ( finkaturiko orden burgesa) suntsituko zuen antikristo komunista izatea leporatu zion. Klase borroka bera areagotzen zihoan heinean, bere klase pribilegioak arriskuan ikusiz, PNV gero eta erasokorrago hasi zen jarduten. Konstatu zuten ETAk ez zuela frankismoaren aurka soilik borrokatu; Euskal Herri Langilearen askapen nazional eta sozialaren alde borrokatzen zuen eta hori osoki zihoan burgesia basko handiaren interesen aurka eta baita euskal burgesia-ttipiaren interesen aurka ere. Eta hor, PNVrentzat bai gertatu zen ezinbestekoa ETA, ahal zen bezala, akabatzeko erabakia.
Bide militarrak ez zuen lortu. Esan dugun eta errepikatzen dugun moduan ETA ez da militarki garaitua izan. Sekula ez liteke parametro horietan garaitua izan, ETAren jardun armatuak, espainiar armadako buruen kopuru ikusgarri bat agertu edota urtean 3 edo 4 ekintza egin, eragin suntsitzaile bera izan bailezake Euskal Herriaren etsaientzat. Era berean ETAk ez zien gerra irabazi espainiar eta frantziar estatuei. Gauza da hori, sinpleki ezinezko izateagatik,inoiz ez zuela planteatu ere egin. Alderantziz,gertatu dena da ETAkoa den edo izan den azken militante multzoak, ENAM osoaren zuzendari gisako aipaturiko lobbyarekin batera, amore ematea erabaki duela.
Eta hala egin du ebatzi duelako ezin zituela estatuak behartu bere helburuengatik borrokan jarraitzea ahalbidetuko liokeela pentsatzen zuen gutxieneko posizioak lortzeko negoziaketa politikora. Eta interesik balego bizitza guztian jarraitu ahal izango luke. Ebidentea den eran, galtzen hasi zen KAS alternatibaren terminoak lehenik eta alternatiba bera murrizturik gero, etsaiarekin negoziatzea erabakitzean. Eta hori gertatzen da etsaiaren tresna eta eremu bat (Negoziaketa mahaia) eremu propio edo ebatzigabetzat hartzen denean. Espainiar Erreforma asentatzen hasten denean. Beharrezko ukitu koiunturaletatik at inolako depuraziorik gabeko buru frankista eta ardi larruzko erreforma.
Negoziazioaren esparrua etsairen eremua da eta erabat minaturik du. Ez dago ekite aukerarik Euskal Erresistentziarentzat. Lehenago edo geroago ENAM dena apurrengatik emateko trukera eramanen du. Euskal kasuan, CNI eta mendebaldeko beste inteligentzia zerbitzuek ikusirik ETAk borroka armatua utzi eta aldaketa estrategiko bat egiteko asmoa zuela, estatuaren botere errealek (ordainezinezko laguntza zipaioekin) erabaki zuten. lehenago besteren artean El Salvador, Guatemala, Hegoafrika edo Irlandan bigarren mailako arazo gisa planteaturiko Negoziazio mahaitik pasatzea ez zela beharrezkoa. Zergatik? Bada, jada ez zegoelako arazorik. Ez handi eta ez txikirik. Ez zegoen, etsi egin zuelako.
Hori da afera nagusia. Alde batetik Negoziazioaren bidez Euskal Erresistentziak ezer ere lortuko ez zuela ikustea, etsaiak ezagutzen baitzituen nahitara han eta hemen iradokitako bere konbikzio intimoak. Bestetik Argalaren garaiaz geroztik Erresistentzia osoak pairaturiko okertze ideologiko eta politikoa. Hau da askapen nazional eta sozialaren aldeko enfrentamenduaren parametroak klaseartekotasunetik, epe motzeko populismotik eta marxismo idealistatik egitea. Eta aldi berean hori motibazio nazional edota abertzaleko apaindura anitzekin, batzuei azkenen ondorioetara arte borrokatzeko nahikoa bazitzaien ere, beste batzuei oportunismora,erreformismora, paktura eta bestelako interes partikular edo klase-fakzioko lehenestera iristea errazten ziena. Definitiboki, ez da soilik V. batzarreko planteamenduak muturreraino ahuldu zirela, baizik eta areago lurperatu egin zirela.
Beraz, egiari buruz ez mintzatzeko, anitz aipatuko da borroka armatua uzteko eta armak entregatzeko modua. Eta ez da hainbeste hitz egingo burutu den moduan estrategia berria aukeratu eta inplementatzearen zergatiaz. Ez da argituko ere zergatik ez den gauzatu Euskal Herria okupatu eta zapaltzen duten estatuen aurkako enfrentamendu desobedientea, ziotenez ETAren borroka armatua ordezkatuko omen zuen enfrentamendu moldea. Saiakera eginen da euskal preso politiko, deportatu eta exiliatuak zergatik bazter utziak diren ez azaltzeko. Saiatuko da ez argitzen zergatik iradokitzen zaien «eurek ateratzeko babak eltzetik» edo azken trena dela, Ezker Abertzale Ofiziala tematuta baitago 9 urtetan Euskal Herriarentzat errepublika independientea ekartzearekin eta ezin baikara txikikeriekin distraitu…
Oharkabean pasatu nahi izango da borrokarako prest legokeen Udalbitzaren botere ukaezina zergatik aktibatzen ez denaren gai arantzatsua. Bitarteko guztiekin saiatuko dira ez azaltzen zergatik baretzen eta desmotibatzen den oinarri militantea, independentziaren aldeko borrokan etabar eskaintzen zaion papera kontuan hartuz inoiz baino sustatuagoa izan beharko lukenean.
Gauza gehiegi azaldu gabe. Obedientzia itsu gehiegi exigitzen da. Herri-akordio anitz, inolako oinarri zehatzik gabe. PNVko burgesiarekiko balizko akordioez mintzatzen zaizkigu. PNV‑k esaten du ez dagoela independentziaren alde. ELA eta LABen arteko akordioak aipatzen dira eta Elorrietak esaten du hori ezinezkoa dela SORTUk hartzen duen bide parlamentarioagatik.Akordioak kontsideratzen dira CCOO eta Podemos-ekoekin, herri-akordioak PNVrekin (zeinak halakorik nahi ez eta PP eta PSOErekin paktatzen duen). Hau guztia eta gehiago dugu 2009tik eta bere estrategia aldaketatik.
Eta adierazpen baten eta bestearen artean, justifikazio bat eta beste baten artean, gertatuko dena, jada gertatzen ari dena, benetako nahasmen zeremonia bat da. Are eskandalugarriagoa da armen entrega gertakari horretarako ETAk egoeraren azterketa jasoko lukeen zinezko adierazpen bat ez prestatu izana. Publiko egindako oharra baino zerbait solido eta sakonagoa. Ez da ulertzen borroka urteak, sufriturikoa, borrokan eroritako hainbeste militanteren adore heroikoa aipatu ere ez egitea. Euskal preso politikoak, deportatuak eta errefuxiatuak presente ez izatea. Egia da dena ez zela ETA, baina ETA asko izan da Euskal Herrian. Izan da ahitzeraino borrokatu den parte bat, asmatzeekin eta tronpatzeekin, baina esaten zuena eginez eta zuena emanez. Hitz erdirik ere ez. Agian disoluzio agirirako izanen da. Edozein gisatan disoluzioa nabarmena da, ETA gaur egun ez baita deus SORTUk Ezker Abertzale Ofizialaren hirukoaren (Sortu,LAB eta Ernai) zuzendaritza eskuratu ondoren.
Formei dagokionez, bada benetan kezkatuak gaituen auzi bat. Egia bada ETAn milaka pertsonek militatu dutela (eta are gehiagok lagundu) eta gehienak egun bizi badira, zergatik ez da egin guztiekin kontsulta bat? Zergatik ETAk bere militanteen segurtasunarekiko inolako zuhurtziarik gabe hilabeteetako aurrerapenarekin iragartzen du asanblea bat eta honen edukia eta ez du irekitzen kontsulta hori bertan militatu duten guztienagana? Zergatik hainbeste presa? Zergatik lotu dena hain presaka? Estrategia aldaketarena bezalakoa da. Azken urteotan Ezker Abertzalearen geroarentzat garrantzitsuenak izan diren gaiak begi kliskatze batean eta oso jende gutxiren artean izan dira erabakiak, auzi horietako batzuk praktikan gauzatzeko urteak pasatu arren. Eta badira ere «zergatik» asko eta ulertzen ez diren gauza anitz.
Zergatik esaten du ETAk gezurra mundu guztiaren aurrean? Zergatik dio armak herriari entregatzen dizkiola, bost minuturen buruan armak Euskal Herria militarki okupatzen duten indarren esku badaude? Zergatik tratatzen da euskal gizartea eta iritzi publikoa orokorrean elbarri mentala bailitzan? Zergatik hainbeste deskontsiderazio eta begirune falta? Eta behin galderak egiten hasita, zergatik ezkerreko euskal intelektualidadeak ez du fitxik esaten mutu eta are gor balego bezala? Berdin zaio Trump‑i igorritako gutuna, berdin protesta bat egiteko gau bateko itxialdia egiteagatik 200 gazte identifikatzea, berdin ETAk armak poliziari entregatzea eta herriari eman dizkiola esateak, nola gelditzen den zirkinik egin gabe batzuek zein besteek dena ATA dela eta zer nahi duen ere ez dakiela esaten dutenean…nola begiratzen duen mendira gazteak giltzapetu nahi dituztenean protesta manifestaldi bateko gertaerengatik…
Zergatik entregatu behar ditu ETAk armak? Edonork daki armak entregatzea ez dela ezertarako baldintza. Ez dio inolako onurarik ekarriko inori, okupatzen gaituzten estatuei salbu (bere aurkariaren porrot eta sumisioaren sinbolo gisa). Nola saldu daiteke porrot bat garaipen bat bezala? Nola saldu daiteke amore emate ekitaldi bat klabe soberanoan kokaturiko interbentzio politiko bat bailitzan? Eta minutuetara entregatuak izango zaizkion armak poliziak lapurtu ez ditzan Baionara joatearena?
Bakearen artisauak jendarte zibila, euskal gizartea dira. To eta no. Beraz, ETAren komandoak dira euskal gizartea, euskaldunak baitira…Baina gainera berdina gertatzen da Bake Foro Sozialarekin. Lau dira eta horietatik erdiak sistemaren amaraunaren baitako espektro partidista eta asoziatiboko liberatuak. SARE bezala, zeinak dirurik ez badago ez duen funtzionatzen. Eta egiaztatzaileak nork ordaintzen dien ez dakigun beste lau dira, beste laurekin batera gatazka guztietan daudenak eta nazioarteko kapitalaren eta inperialismoaren agenteak direnak. Aieteko haiek eta… Eta hemen plater guzti hau 200-en artean egin dute. Eta 200-en artean daude nazioarteko komunitatea, bideratzaileak, egiaztatzaileak, sistemako alderdi politikoak, sindikatuak, komunikabideak…20.000 balira ere. Sistemari dohainik ateratzen zaio afera Euskal Herri Langilearen borroka desaktibatzea bada.
Baina hala ere badago argitzeke dauden gauzak seinalatu eta gertatu denari (eta gertatu ez denari) buruz zalantza eta susmo ugari duenik. Eta badago ETA ez politikoki eta ez militarki garaitua izan ez den erakundea dela pentsatzen duenik. Pentsatzen duenik, irudika daitezkeen baldintza txarrenetan, erretaguradiarik gabe, aurrera atera dela. 20,000 km²-ko guda eskenatoki batean, bi estatutan banaturiko 3 milioi biztanlerekin,40 eta 60 milioi baino gehiagoren parean,60 urte baino gehiagoz jardun duelarik.
Bada ere pentsatzen duenik aipaturiko lobbyak gidaturiko estrategia aldaketaren aurrean x denborako (urteak) etenaldi bat egiteko aukera izanik, espainiar eta frantziar estatuekiko sumisio baldintzetan ez bada Euskal Herriaren eskubide nazionalen alde borrokatu ezin direnekin lerratzen dela. Eta berriz galdera, zergatik?
Armak entregatzea honen gauzapena baino urte batzuk lehenago erabakirik, iragartzen du gatazkaren ondorioei buruz negoziatzeko eseriko dela gatazkaren arduradun diren estatuekin. Ez da urtebete ere pasatzen ETAk jakinarazten duenean negoziazio mahaiko bere presentzia uzten duela aurkaria agertu ez delako. Analista ezjakinenak ere bazekien ETAk aldez aurretik erabakia zuela armak entregatzea. Horrek bideratzen du pentsatzera ETAk urte mordo bat lehenagotik erabakia zuela armak entregatzea? Ba bai. Espainia eta Frantziak bazekiten eta beraz, ETAri gelditzen zitzaion aukera bakarra erridikulua egitea zen. Hori garbi dagoela dirudi. Batzuentzat,noski.
Eta asko kezkatuak gaude euskal preso politikoak gelditu diren erabateko indefentsio egoerarekin. Kartzelak hustu behar direla diote eta hortarako ukaezinezko bi premisa finaktzen dituzte, ez damutzea eta ez salatzea. SORTUk badaki, informatzeko interes minimo bat duen edozein hiritarrek bezala, salaketa eta damuketarik gabe (beste baldintza batzuen artean) inork ezin diola araudi penitentziarioari heldu askatasunean ateratzeko. Ez da posible bide indibidual bat hartu eta aske irtetea. Gainera salatu, kolaboratu eta jaio izanaz beraz ere damutu beharra dago. Eta bitartean ez ezazu elkartasunik agertu egoera txarragoan dagoen kide batekin, oraindik ondugabe zaudela ondorioztatuko baitute. Ez dago konponbide politiko eta duinik, indultuarekin edo amnistiarekin ez bada. Besterik diona gezurretan ari da. Gezurretan nahitara.
«Ahal duena salba dadila» erako SORTUren eskaintza. Bere plan edo porrotaren onarpena beste xederik ez duen SORTU bidea. Kolektiboaren batasuna birrindu lezakeen porrota. Despolitizatu lezakeena. Sustatu lezake batzuentzat onura pertsonala soilik aintzakotzat izatea, beraien izaera politiko, solidario, burujabe eta duina galtzeko prest ez dauden dozenaka militante bazterrean utziz.
Eta bada galdetzen duenik zergatik ez duten filmatu euren armen susntsitzea edo ezdeustea, molde egiazko eta egiaztagarri batean. Zergatik erakutsi sumisiozko zirko jasanezin hori armak bolondres batzuei entregatuz, minutu batzuetara eta zuzenki Euskal Herria okupatzen duten etsaiei emateko? Edo…jada ez ote dira etsaiak? Bidenabar, orain enfrentamendutik inteleginete eta nobedososa den «konfrontazio»ra igarotzen ote gara? Desberdinen arteko formula zaharrera. Dena bakea eta konkordiagatik. Baina goikoena eta goitik kudeatzen dutenena. Definitiboki sozialdemokrazia finkatu da. Eta pentsatzen dugu eskuineko sozialdemokrazia bat dela.
Aspaldiko ezagun batek zioen ETAk jakin izan duela ekiten, borrokatzen, erresistitzen eta kolpatzen. Berebizikoa. Akatsak, onarturiko zenbaitzu. Eta aldi berean, behin etsitzea erabakita, ez du jakin behar bezala errenditzen edo ez diote utzi behar lukeen bezala bukatzen. Edozein kasutan, azkenik, ikuskizuna delirantea izan da.
Bada Frantzian gozatzen ari denik uste duelako Hexagonoa prest izan dela jakobinoa izateko baita Pagolako azken belar izpiarekin ere eta bere plazetako bat, Baiona, eskaini duela Errepublika bakar eta zatiezinaren ordena kolokan jartzen zuten euskaldunen aurkako garaipen bakanala burutzeko. Bakearen artisau espainiar eta frantziarren partaidetzarekin. Hau da, guztia frantziar errepublikagatik, espainiar monarkia parlamentarioagatik, okupatzen gaituztenen bake, orden eta biolentziagatik.
Ezker Abertzale Ofizialetik adierazten da gaur egun nahikoa baldintza demokratiko eta nazioarteko babes dagoela zapaltzen gaituzten estatuen bide legaletatik, eta Europar Batasunaren bedeinkapenarekin, Euskal Herriaren independentziaren aldeko borroka gauzapenera eramateko.
Guretzako ebidentea da. Bada ETAren barnetik zein ETAren kanpotik setatsuki plan bat gauzatu duenik ETA eta honek ordezkatzen duen mugimendua espainiar eta frantziar sistestemaren bide hertsira eramateko. Hori da garaile izan dena. Hori da gertatu dena. Hori da egon den estrategia aldaketa. Hori da Euskal Herri independiente, sozialista, birbatu eta euskaldunaren aldeko borrokak eta Euskal Herri Langileak behar izan ditzaketen bitartekoekin ez borroka egiteko egin behar izan duten promesa. Bestelakoak kezko edo suzko gortinak dira edo izango dira. Burgesiak kasik dena onar dezake. Onartu ezin duena Euskal Herriarentzako etorkizun aske eta sozialista da.
Jon Iurrebaso Atutxa
[wpdm_package id=“92413”]