Gaur egungo testuinguruan independentziaren aldeko mugimendu sozialista berreskuratuko duen estrategia iraultzailea garatzeko, beharrezkoa da aspaldiko eta garai berrietako kontraesan kapitalistek Euskal Herrian hartzen duten itxuraren inguruko gutxieneko akordio batera heltzea. Hau da lehen zatiaren helburua. Talka egiten duten klaseetan gertatu diren aldaketak ulertu behar dira ondoren, burgesiarengan, bere zentzu oinarrizkoan, eta proletariotza edo herri langilearengan gertatutakoak, zentzu orokorrean. Hau da bigarren atalaren helburua. Azkenik eztabaidarako puntu batzuk proposatuko dira. Atal bakoitzak lau orri baino gehiago ez izateko ahalegina egin da.
Lehena
Espainia eta Frantziako inperialismoa urduri eta beldurtuta dago. Batetik, Macrónen erregimenean nerbioak nagusitzen ari dira bere porrot ekonomikoagatik: %2ko hazkundea hitzeman zuen 2018an eta %1,9 2019an, baino lehen sei hilabetean izan duen ahultasun ekonomiko orokorra eta barneko ahultasunak bi urtetarako %1,7ra egokitzera behartu du, Frantziako bankuak berak %1,6ra jaitsi duelarik 2018rako. Igoera horrek handia dirudi 2016ko %1,1arekin alderatuz, baino ez da ezer Txinaren %6,9ko hazkundearekin, ez eta mendebaldeko blokeo ekonomiko gogorra pairatu arren Frantziarekin alderatuz sekulako errekurtsoak dituen Errusiaren %1,5ko hazkundearekin alderatuz.
Geldialdi ekonomikoak defizit fiskala BPG-aren %2,6an mantentzea ekarri du, 2017ko kopuru bera, %2,3ra murriztea espero zen arren. Dagoeneko ezinezkoa da. Nazioarteko Moneta Funtsaren (NMF) arabera Frantziako kapitalismoak 2017 eta 2022aren artean munduko hierarkian zazpigarren postua mantentzen du, baino epe ertainera jaisten joateko joera dauka bestelako herrialde batzuk gorantz ari direlako indar handiz. 2008tik langile familia bakoitzak soldatan izan duen bataz besteko galera 440 eurokoa da, eta horrek, gizarte mailan egon diren murrizketa gogorrekin batera herriaren haserrea ekarri du nabarmen. Adierazgarri bat, txaleko horien mugimendua da, baina ez da bakarra. Errepresioa areagotu eta 100 euroko limosna lotsagarria emateak herri haserrea geldiarazi du. 89.000 polizia daude kapitalismoaren defentsaren lehen lerroan, baina bigarren lerroan unitate militarrak daude… gaur arte 5339 lagun atxilotu dituzte, mobilizazioek iraun duten bi hilabete hauetan.
Espainiako kapitalismoa, bestalde, ikaratuta dago 2010eko mailetara erori delako Ibex 35a, etorkizunean burgesiak duen konfiantza faltaren erakusle nabaria besteak beste. Izan ere, NMF-aren arabera Espainiako kapitalismoa 2009an zortzigarren postura jaitsi zen, hamalaugarrenera 2017an, eta hamabosgarrenera jaitsiko da 2021erako, edo Expansion aldizkariaren arabera hamaseigarrenera. Hau gutxi balitz, mundu mailako moteltze honek turismoari eragiten dio, defizit erraldoia murriztea zailtzen du, esportazioak gutxitu eta inportazioak handitzen ditu, petrolioaren prezioa igotzeko beldurrez beti…
Egiturazko arazo hauei produktibitate txikia gehitu behar zaie, denen artean erabakiorrena: 2013an sortu ziren lanpostuen %78k bataz bestekoa baino produktibitate txikiagoa dute eta 2016ean, erkatutako azken urtea, Espainian pertsonako produktibitatea 67.000koa zen, Euroguneko 75.000aren aldean. Estatu mailako produktibitatea %0,5 hazi zen 2015ean eta 2016ean %0,6, Europan hurrenez hurren %1,7 eta %1,3 hazi zen bitartean. Espainiako produktibitateak 32 ekonomia indartsuenen zerrendan hogeita bederatzigarren lekua betetzen du, eta Europatik kanpoko herrialdeen igoerarekin beherazko joera hartu du nabarmen. Estatuaren oinarrizko egituran daude atzerapen honen arrazoi historikoak: Langileriaren %42k ez dauka goi mailako ikasketarik, eta Eurogunean %29,5ek bakarrik. Langabeziaren murrizketa kontratu berrien prekarietatetik etorri da, are gehiago, krisiarekin 3,6 miloi lanpostu galdu ziren eta geroztik 2,5 miloi bakarrik sortu dira, lanorduen %60 bakarrik berreskuratu delarik.
Bai, Espainiar eta Frantziar inperialismoak urduri eta beldurtuta daude. Inperialismo guztia erotzear dago mundu mailako mozkinen tasak jaisteko joera izaten jarraitzen duelako, 2007tik darabilten gehiegizko esplotazio eta lapurreta ahalegin biderkatuek ez dutelako garai baikor luze bat zabaltzerik lortzen, eta itxura guztien arabera krisia sakonduko delako 2019an. Fikziozko kapitalak eta kapital espekulatzaileak, “itzalpeko bankak” eta abar, minbizia bezala hedatzen ari direlako, gaizki izendatutako “kanpo” gastuak, naturaren suntsiketa kapitalista ekartzen dutenak, geldiezinak direlako. Lehengaiak eta energia xahutzen direlako. Elikagaiak garestitu egiten dira, neurriz gabe handitzen diren kostu tekniko zientifikoengatik. Mundu mailako zorra neurririk gabe hazten ari delako katastrofe baten atarian kokatu arte. Langile borrokak eta herri borrokak handitzen ari direlako, mundu mailan mozkinei eusteko izugarri handitu diren pobretze eta prekarietateak erresistentzia horiek elikatzen dituelako. Birjaiotzen ari den Faxismoak Estatu batzuetan oraindik baliagarri zaien gezur parlamentario-demokratikoa kontroletik atera dezakelako. Inperialismo barruko kontraesanak eta lehiak pizten direlako, armagintza lasterketaren ondorioz imajina ezinezko gastuak eraginez. Alegia, laburbilduz Marxek Kapitala bere liburuan agertu eta azaldu zuen kapitalismoaren metaketa lege orokorra betetzen ari delako.
Galera ekonomiko, energetiko eta sozio ekologikoaren fase hau, lau puntu kezkagarri hauetan laburbildu dezakegu.
Bat, inperialismoaren zuzendaritza politikoaren krisia; Kapitalaren gobernu erabakiorrak –Estatu batuak, Erresuma Batua, Alemania, Frantzia, Italia, Japonia, Belgika… tartekoak eta ahulagoak ez aipatzeagatik– Zuzendaritza politiko eta estrategikorako arazo larriekin dabiltza. Bi, epe ertain eta luzean Txina herrikoiak eta Errusiak gidatzen duten batasun euro-asiarra, kapitalismoaren oinarriak bost ataletan suntsitzea eragiten ari da: batasun politiko handiagoa, lanaren produktibitatea eta finantzen kontrola, tekno-zientzia zibil eta militarra, energia eta biztanleria errekurtsoetan nagusitasuna, inperialismoa bezain basatia ez den nazioarteko politika bat, Mendebaldetik urruntzen ari diren bestelako aliatuak ekartzen ari dena. Hiru, Mundu maila eta eremu bakoitzaren kontrolik eza, planetan zehar ditugun gerra ekonomikoekin batera. Eta lau, Estatu batuek zuzendu ta gainerako herrialde handiek babestutako armamentismo inperialista, gizarte eta kultural mailako berrarmatzea, arrazakeria eta neofaxismoak lagunduta, eraso berrietarako baldintzak sortzen: Txina herrikoia, Errusia, Iran, Venezuela, Kuba, Bolivia, Siria, Sudan, Korea, Yemen…
Trumpen gobernuak ordezkatzen duen munduko kapitalaren korronte handiak bere norabide inperialista ezarri nahi du gainerako kapitala diziplinara ekarriz. Lau metodo handi erabiltzen ditu: Estatu batuen nagusigo orokorra berreskuratu; berauk sortutako kaos mundialean nagusigo politiko eta militarra indartu; Estatu eta herrialde bihurriak ito eta menderatzeko finantza eta energia nagusigoa ezarri; eta mezu neofaxista, arrazista, kristau fundamentalista, patriarkal, hiperkontsumista eta ultradesarroilistak dituen irrazionalismo berri baten sorrera bultzatzea, mundu osoan zabaltzen ari den masa indar soziopolitiko kontrairaultzaile batek indartua. Ez dugu nahikoa lekurik behar bezala azaltzeko bere zuzendaritza inposatu nahi duen beste korronte burges handiaren ezaugarriak.
Zuzenean edo zeharka euskal herri langilea zapalduz bere mozkinak handitzen dituen burgesiak, kezkaz begiratzen dio bera babesten duten Estatuen hondatze prozesuari, horiek gabe gero eta txikiagoa duen botere autonomiko-erregionala denbora gutxian hondoratuko litzatekelako, erreformismoaren laguntzarik ez badu behintzat. Izatez, erreformismo abertzalea 2010etik Euskal Herrian ordena kapitalista mantentzeko euskarri nagusia izan da, inposaturiko legedia onartu eta espainiar eta frantziar erreformismoarekin batera, grebak, langile borrokak eta borroka herritarrak gelditzeari ekin zionetik. Burgesia sendotu eta proletariotza, euskal herri langilea, ahultzea izan dira kapitalari bederatzi urte baino gehiagoz lagundu izanaren emaitza bakarra
Inperialismoa bere zuzendaritza politiko faltagatik krisian dago baina Euskal herrian burgesiaren erabateko orno gabetze bat gertatu da: Ez da existitzen lehen aipatzen zen “burgesia nazional” hori… Euskal Herriko goi burgesia kapitalismo frantses eta espainiarrean funtsezkoak dira, eta Iparraldean klase soziala osorik da Parisen aldekoa, burgesia txikiaren sektore bakan batzuk kenduta. Gipuzkoa eta Bizkaian, eta Araban maila txikiagoan, erdi eta behe mailako burgesak autonomistak dira, eta Araban espainolista den sektore bat dago. Nafarroan erdi mailako burgesia espainolista eta erregionalista da eta behe mailako burgesiak Euskal autonomi erkidegoaren autonomi maila amesten du gehienez ere.
“Nazio proiektu burgesa” hemen ez egotearen arrazoiak errazak dira azaltzen eta ez ditugu aipatuko. Burgesiaren orno gabetzea, erakartzen duten bi poloek – Paris eta Madril- Europar batasunean dituzten interes propioen eraginez, handitzen ari da etengabe. Horren adibide nahiko adierazgarri, Gipuzkoa, Bizkaia eta neurri txikiagoan Arabar burges txiki eta ertainek dituzten proiektuek oztopoak baino ez dituzte aurkitu Erkidegoa Galiziako ardatz atlantikoarekin eta Kataluniako ardatz mediterraneoarekin eta Madril eta Paris ardatzarekin lotuko duten Abiadura handiko korapiloa, eta Bilboko super portua bezalako planetan. Erdi goi-mailako teknologia eta goi mailako turismoa biltzen dituzte, eta finantza baliabide eta baliabide administratibo egokiak behar dituzte horretarako, baino Madril eta Parisek ez dute horretan interesik. Iparraldeko burgesiaren sektore txiki batek begi onez ikusten du proiektua, baino badakite Parisen menpe daudela honekin aurrera egiteko, eta Paris iparraldera begira dago. Iruñea aldean eta Gasteizen aldiz Europar Batasuneko automobilgintzara begira daude, lehen sektorearen merkatuan eta ardoaren nazioarteko merkatuan.
Badira herri langilea zapaltzen duten burges sektore ezberdinak batzen dituzten bi gauza. Biek bilatzen dituzte Estatu espainiar eta Frantsesari ohore egitea. Bata, eta orokorra, mundu mailako konpetentziari aurre egiteko haien babesa erregutzea, estatu horien laguntzarik ezean erabat babesgabe egongo liratekelako. Hegoaldeko burgesiak zailago du mundu mailan lehiatzea estatu espainiarraren ahuldadeagatik, eta Geroa Bai Nafarroan eta EAJ EAE‑n, hitz-jario formalista eta autonomista batekin malabarismoak eginez estali behar izaten dute etengabe gauzatzen duten belaunikatzea. Baina Parisen, eta batez ere Madrilen zentralismoa eta nazionalismo inperialista aurreraka doaz, nazioarteko presioaren aurrean eusteko aukera eraginkorrenetako bat direlako. Bi Estatuotan ari da neofaxismoa hazten: Parisen, Macronek Pétain Anti iraultzaile eta kolaborazionista goratu zuen, eta Espainian “Birkonkistaren” aldeko oihu genozida entzuten ari gara berriz.
Euskal Herriko burgesiak batzen dituen beste gauza nazio mailako klase borroka garaitzeko gero eta gogotsuago eskatzen duten laguntza errepresiboa da. Iparraldean txaleko horien agerpena euren artean talka egiten duten plaka tektonikoen mugimendu sismikoa izan da. Hegoaldean nazio mailako klase borroka adierazpide berriak erakusten ari da, XXI. Mendeko kapitalismoaren zapaltzeko modu anitzen adierazgarri: Gazteria, emakume langileak, pentsionistak, zerbitzuak, irakasleak, langileak… Errepresioak beraz aurpegi asko izan behar ditu, baino estrategikoki, Estatu zapaltzaileetan zentralizatua izan behar du.
Goi mailako burgesia normalki ez da herrialdean bizi, baino estatuekin duen batasunagatik botere erabaki-orra dauka. Bizkaian, eta Gipuzkoako zenbait gunetan, finkatutako EAJ da bere botere ordezkaritzaren erantzulea. EAJ neoliberala da, ustela eta eroserraza, bere politika ekonomikoa porlana eta eraikuntzan oinarritzen da, enpresa pribatuei emandako laguntzetan, kontzertatutako enpresa eta zerbitzuekin dituen hitzarmen ilunetan, eta Euskal Herriaren okupazio fiskal eta morala defendatzen duen Elizarekiko dituen harremanetan. EAJ-arentzat EITB, Ertzaintza, Foru Ogasunak, Mondragon Taldea eta abarren aldebakarreko kontrola ezinbestekoak dira. EAJ‑k badaki Estatuaren isiltasunaren menpe dagoela, honek ez baitu bere ustelkeria ikertuko, ordena eta alienatzea mantentzeko beharrezkoa duen bitartean.
Lehen atal honekin bukatzeko, Estatu espainolaren oniritziz delegatutako boterea administratzen duen bloke soziopolitikoak – EAJ, EH Bildu, PSOE eta U‑P – berebiziko ahaleginak egiten ditu Euskal Herrian kapitalismoa usteltzen ari den krisi sistemikoaren irudi oker bat emateko: Kapitalismoa erasaten duen histeriaren adibide beldurgarria da alderdi hauetako lau ordezkari ofizialek, gabon espirituz zipriztinduta, beren harreman politikoak ospatzeko egindako familia argazkia. Argazkia Vocento bezalako manipulazio atzerakoiaren industria baten kontura egin izanak, argi erakusten du erreformismoaren estrategia eta men egitea zein den, ikuskizun alienatzaileari lehentasuna ematea nazio mailako klase borroka independentista eta sozialistaren gainetik.
Aurrerantz
Euskal Herrian, 2019ko otsailaren 19an